BIOGRAFIJA: Glumac Dragomir Bojanić Gidra

Jedan od najpoznatijih i najuspešnijih glumaca Jugoslavije, Dragomir Bojanić Gidra, bio je čovek koji je u srcima ljudi ostao zapamćen po osmehu, humoru, vrcavim dosetkama. Mnogi smatraju da na našim prostorima posle njega nije bilo takvog glumca, pre svega komičara.

Datum rođenja i mladost

Rođen je 13. juna 1933. godine u Kragujevcu. Vrlo rano je ostao bez roditelja. Glumčeva majka Novka je umrla od tuberkuloze, a oca Jocu, oficira srpske vojske, su streljali kada je Gidra imao devet godina. U rodnom gradu završio je osnovnu, pa zatim srednju školu za preradu mesa, voća i povrća. Nakon toga se zaposlio u fabrici konzervi “Crvena zvezda”. Ipak, ljubav prema glumi i sceni ga nije napuštala. Preko amaterskog pozorišta “Sveta Mladenović”, u kome je glumio, uspeo je da uđe u Kragujevačko narodno pozorište i dugo ostao u ovoj kući. Izuzetan talenat mladog Gidre nije promakao njegovim pozorišnim kolegama, pa su samoinicijativno skupili novčana sredstva za njegovo glumačko školovanje u Beogradu. Iz prvog pokušaja Gidra je upisao Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju, u klasi čuvenog Raše Plaovića. Već na prvoj godini studija dobio je ulogu Mitketa u predstavi “Koštana” u beogradskom Narodnom pozorištu. Ostao je poznat i kao najmlađi glumac koji je igrao tu ulogu.

Filmovi i serije

Dragomir Bojanić Gidra započeo je filmsku karijeru 1955. godine epizodnom ulogom u filmu Žike Mitrovića“Ešalon doktora M”. Slede filmovi “Šolaja”, “Poslednji kolosek”, “Kroz granje nebo”, “Rafal u nebo”.

Tokom šezdesetih godina prošlog veka glumio je u filmovima “Dan četrnaesti”, “Bolje je umeti”, “Jerma”, “Leto je krivo za sve”, “Sibirska ledi Magbet”, “Prvi građanin male varoši”, “Mačak pod šljemom”, “Neobične delije”, “Marš na Drinu”, “Frontier Hellcat”, “Doći i ostati”, “Inspektor”, “Tri”, “Akcija inspektora Rukavine”, “Francuske kraljice”, “Sudanija”, “Voz koji nosi naočare”, “Sretni umiru dvaput”, “Štićenik”, “Biće skoro propast sveta”, “U raskoraku”, “Nizvodno od sunca”, “Oseka”. Imao je zapažene uloge i u TV filmovima“Buburos” i “Popodne jednog fauna”, a tokom ove decenije u Italiji je snimio desetak vesterna i akcionih filmova, pod pseudonimom Antoni Ghidra (qhidra znači – zmija). Poznati su “Ultimo killer ˝L˝”, “Ballata per un pistolero”, za koji je dobio i nagradu, “Chiedi perdono a Dio… non a me”, “Buco in fronte”, “…e venne il tempo di uccidere”.

Sedamdesete godine dvadesetog veka donele su mu uloge u više od dvadeset filmova: “Beli zečevi”, “Jedanaesta zapovijed”, “Burduš”, “Žarki”, “Balada o svirepom”, “Dan duži od godine”, “Doručak sa đavolom”, “Zasluge”, “Slike iz života udarnika”, “Valter brani Sarajevo”, “Svadba”, za koji je osvojio Zlatnu arenu u Puli 1974. godine. Tu su, zatim, uloge u ostvarenjima “Obešenjak”, “Crvena zemlja”, “Okovani šoferi”, “Vrhovi Zelengore”, “Metak u leđa”, “Vojnikova ljubav”, “Povratak otpisanih”, “Beštije”, “Gruppenbild mit Dame”, “Ljubav i bijes”, “Dvoboj za južnu prugu”, “Vučari Donje i Gornje Polače”, “Lude godine”, “Prva srpska železnica”. Tih godina glumio je i u TV filmovima “Čep koji ne propušta vodu” i “Milojeva smrt”,u kratkom filmu “Kako su se volele dve budale”, kao i u popularnim serijama “Levaci”, “Izdanci iz opaljenog grma”, “Majstori”, “Veliki pronalazač”, “Obraz uz obraz”, “Pozorište u kući”, “Opasni susreti”, “Otpisani” i “Povratak otpisanih”.

Tokom osamdesetih godina nastavio je da tumači ulogu čuvenog Žike Pavlovića, koja mu je donela neverovatnu popularnost, u serijalu “Lude godine”, Zorana Čalića. To su bili filmovi “Došlo doba da se ljubav proba”, “Ljubi, ljubi, al´glavu ne gubi”, “Kakav deda takav unuk”, “Idi mi, dođi mi”, “Šta se zgodi kad se ljubav rodi”, “Žikina dinastija”, “Druga Žikina dinastija”, “Sulude godine”. Pored toga, u ovoj deceniji snimio je i filmove “Pesme o jelu i piću”, “Pazi šta radiš”, “13. Jul”, “Halo taksi”, “Timočka buna”, “Lazar”, “Šta je s tobom, Nina”, “Držanje za vazduh”, “Neuspela mućka”, “U zatvoru”, “Život je lep”, “Debeli i mršavi”, “Majstor i Šampita”, “Bal na vodi”, “Razvod na određeno vreme”, “Šmeker”, “Hajde da se volimo”, “Masmediologija na Balkanu”, “Hajde da se volimo 2”. Ostao je zapamćen i po ulozi Jednorukog Krstivoja u TV seriji “Vruć vetar”, a glumio je i u seriji“Dome, slatki dome”.

Poslednji deo “Ludih godina”, film “Žikina ženidba” pojavio se 1992. godine, a tokom devedesetih snimio je i“Balkansku perestrojku”, “Damu koja ubija” i “Obračun u Kazino Kabareu”.

Porodica

Dragomir Bojanić Gidra je bio oženjen svojom koleginicom, glumicom Ljiljanom Kontić, sa kojom ima ćerku Jelenu. Njihov brak je trajao više od 20 godina, jako su se voleli, ali je to, uprkos svemu, bila burna ljubav. Naime, dva puta su se razvodili i ponovo venčavali, jer, očigledno, nisu mogli jedno bez drugog. Gidra je bio izuzetno nežan muž i otac. Kada mu se rodila ćerka, suprugu i bebu je sačekao ispred porodilišta sa tri automobila koji su bili puni muzičara iz Skadarlije.

Unuk Jovan

Gidrin unuk, Jovan Stojanović, sin njegove ćerke Jelene, je uspešan maneken i zaštitno je lice modne agencije “Crystal”.

Alkohol uzrok bolesti

Pretpostavlja se da je sklonost “dobroj kapljici” ubrzala Gidrin odlazak sa ovog sveta. Početkom devedesetih godina se razboleo od raka jednjaka. Ipak, ni opaka bolest nije slomila njegov duh niti je izbrisala smisao za humor. Dok je ležao na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu svakodnevno je šalama i anegdotama zabavljao ranjenike, koji su tu pristizali iz ratom zahvaćenih delova tadašnje Jugoslavije. Preminuo je 11. novembra 1993. godine i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Intervju – iskreno o sebi

U razgovoru sa novinarom nekadašnjeg magazina “Nada”, čuveni Gidra je objasnio poreklo i značenje svog nadimka: “Na jednom narečju u Sardiniji, Gidra (piše se Qhidra) znači zmija. Imao sam tu nesreću da su me u Japanu zvali Entoni Zmija, a igrao sam plemenitog brata u prvom vesternu, a u četvrtom šerifa koji spašava sina. To je stvaralo zabavu kod stranih producenata, pa su Japanci za moj nadimak morali da nađu drugi prevod”

Gidrina putovanja bila su puna anegdota. Tako je ispričao: “Jednom prilikom, na Frankfurtskom aerodromu moja koleginica, Nemica s kojom sam snimao film, srela je neke naše direktore. Čula ih je kako psuju. Odmah im je prišla i pitala ih da li me poznaju. Poručila im je da me mnogo pozdrave i rekla: Znate, on isto tako govori kao i vi”

Privrženost porodici je, ipak, bila na prvom mestu, pa je glumac jednom prilikom priznao: “Kad bih sada morao da idem na duže van zemlje, vodio bih ćerku i ženu. Nisam više za hotele, a pravo da vam kažem, ne mogu ni svakih pet minuta da telefoniram. Nije to više zbog ljubavnih mora nego, na primer, da li Jelena ima upaljene krajnike, da li je Ljalja bolesna… Uz njih bih i lakše radio.”