U neposrednom Titovom obezbijeđenju, od kraja Drugog svjetskog rata do predsjednikove smrti 1980. godine, bio je svjedok istorije - neko ko do sada o mnogim događajima nikada nije pričao
Miroslav - Mija Mladenović (90), partizan, pripadnik Gardijske brigade i potpukovnik JNA, rodom iz Kruševca, u neposrednoj blizini predsjednika Josipa Broza Tita proveo je tri i po decenije, od 1945. do 1980. godine.
Kao član sportske reprezentacije JNA, sprijateljio se sa Franom Mihaličem, osvajačem srebrne medalje u maratonu na Olimpijadi, i ovaj mu je 1954. godine iz Japana donio fotoaparat “minoltu”. To će mu promijeniti život, jer pet godina kasnije fotografisanje mu postaje dužnost.
- Nisam ja bio Titov fotograf, već vojnik, gardista, kao i svi drugi, a slikanje druga predsjednika za potrebe države i vojske bilo mi je dodatno zaduženje. Od 1959. bio sam stalno uz Tita sa fotoaparatom... Bilo je nekoliko Titovih fotografa koji su ga snimali za novine i druge potrebe. Ali kada dam znak, oni odu. Naravno, niko od njih nije smio da ima kod sebe pištolj. A, ja sam uvijek imao pištolj ispod odijela na samo nekoliko metara od Tita - priča Mija Mladenović.
Posebno mjesto među njegovim uspomenama ima fotografija koju nije on snimio: na njoj su Tito i Mija koji mu uručuje foto-album kao rođendanski poklon, 25. maja 1980. godine.
Zbog povrede kičme na treningu džudoa otišao je u penziju 1972. godine, ali je nastavio da obavlja dužnost fotografa do Titove smrti. Posljednje snimke načinio je 8. maja 1980. godine na Titovoj sahrani.
- Iz nekog nerazumnog razloga, snimateljima nije dozvoljeno da zabilježe polaganje sanduka i zatvaranje grobnice, što je kasnije dalo povod za razne zlonamjerne špekulacije. A istina je sljedeća: na dan sahrane grobnica je zatvorena međusobnim primicanjem dva kamena bloka, koji su iste večeri uklonjeni da bi dizalicom bio postavljen onaj jedan koji i sad stoji i koji je težak preko devet tona - kaže Mija Mladenović.
Napisao je pet knjiga o Titu, Gardijskoj brigadi i obezbijeđivanju predsjednika SFRJ, a i dalje, uprkos poodmaklim godinama, na laptopu radi na novom rukopisu.
Odan idealima svoje mladosti i Titu, sa toplinom govori o predsjedniku. Tako se prisjeća da mu je u julu 1960. godine, dok je bio na straži na Brionima, prišao Tito:
- Dođe i kaže: “Zdravo, druže, je li vruće?” “Nije”, kažem ja, a on pređe prstom preko mog oznojenog čela. ”A šta je ovo?”, kaže. Ja ćutim. “I bluza ti je ispod opasača mokra”, kaže on, a ja samo ćutim. Nekoliko dana kasnije iz beogradske vojne zadruge došla su dva krojača i svima nama, bile su dvije čete iz oficirskog bataljona, uzeli mjeru za ljetnju uniformu za Brione: kratke pantalone i laka košulja, sandale i dokoljenice.
Fotografisao je Hruščova, Brežnjeva, Elizabetu II... sve državnike koji su dolazili kod Tita, ali posebno pamti posjetu Ričarda Niksona:
- On sa ženom ide ka Titu i drugarici Jovanki preko dugačkog crvenog tepiha i u jednom trenutku zapne nogom za mjesto gdje je staza bila nastavljena - i padne koliko je dug! Stvori se neviđeni metež, sto ljudi se tu nađe, i ja snimam sve... Kad sam kasnije uradio slike, vidim još tri Niksona u toj gužvi! Dvojnici! A, Tito nikad nije vodio dvojnike...
Nisam ja bio Titov fotograf, već vojnik, gardista, kao i svi drugi, a slikanje druga predsjednika za potrebe države i vojske bilo mi je dodatno zaduženje.
ОдговориИзбриши