APARTMAN U NJUJORKU: TITO KUPIO ZA 100.000$, SAD OVI KRČME ZA 20 MILIONA $ !

Najavljena prodaja dve vredne nekretnine iz zaostavštine SFRJ našla je mesto i u američkim medijima, a duži članak o tome objavio je Njujork Post

U tekstu pod naslovom “Milionski vredne nekretnine bivše Jugoslavije na tržištu”, list piše o palati na Petoj Aveniji i penthausu u Park Aveniji kao o nepokretnostima vrednim stotinama miliona dolara.

Podseća se da su prošle nedelje lideri pet država, nekadašnjih republika SFRJ, postigli konačan dogovor o prodaji 51 nekretnine stečene u državi čiji je predsednik do 1980. godine bio, kako navode, posleratni diktator Josip Broz Tito. 

JEBO IM TAJ DIKTATOR MATER I SVE PO SPISKU !!!

Kao jedna od vrednijih nepokrentosti ističe se šestosobni dupleks apartman, sa četiri kupatila na adresi 730 Park Avenija. Takođe, tu je vredno zdanje koje se nalazi na adresi Peta Avenija 854.

Za te dve nepokretnosti, koje su u veoma lošem stanju, procene su već završen, naveo je izvor lista. Penthaus u Park Aveniji vredan je više od 20 miliona dolara a ne koristi se od 1992. godine i predstavlja symbol kolateralne štete žestokih borbi između država naslednica.

Jugoslovenska vlada je kupila rezidenciju u 1975. za 100.000 dolara.

U tekstu se podseća da je Njujork Post 2011. godine imao ekskluzivno pravo obilaska tog stana, koji su svojevremeno koristitli jugoslovenski ambasadori u UN, kao i sam Tito na svojim putovanjima u Njujork.

Tokom 24 godine, Srbija je plaćala troškove održavanja 2.325 kvadratnih metara prašinom ispunjene rezidencije, mesečno 14.000 dolara, piše list pozivajući se na izveštaje srpskih medija.

Ko god da bude kupac nekretnine u toj zgradi u Park Aveniji mora biti spreman na bar četvorogodišnje renoviranje, s obzirom na to da se izvođenje radova dozvoljava samo leti.

Što se tiče druge nepokretnosti na Petoj Aveniji, u njoj je trentuno smeštena stalna misija Srbije u UN, prostire se na 3.650 kvadratnih metara, ima dva lifta, osam kupatila i 32 sobe. Pretrpela je teško oštećenje prvog sprata kada je 1975. godine bačena bomba na podrumsko stepenište.

Poslednjih godina, cene sličnih nekretnina na toj lokaciji kretale su se između 28 i 36 miliona dolara. 

PUTIN ZAGRMEO: Amerikanci, sve je počelo sa Jugoslavijom!

PREDSEDNIK RUSIJE JE OŠTRO BACIO ISTINU U LICE DVOLIČNIM AMERIKANCIMA !

Pogoršanje odnosa na relaciji Moskva-Vašington nije prouzrokovano konfliktom u Siriji, već je sve počelo još raspadom Jugoslavije, izjavio je ruski predsednik Vladimir Putin.

Upitan da li su se odnosi između Rusije i SAD pogoršali zbog Sirije, Putin je na konferenciji za novinare završnog dana samita BRIKS-a u Indiji, odgovorio: 

“Grešite, setite se šta se dogodilo u Jugoslaviji – odatle je sve počelo”.

– Ja tada nisam ni bio predsednik. Međutim, jesam li ja okrenuo avion nad Atlantikom? To je bio Jevgenij Primakov – rekao je ruski lider.

– Uzgred, Boris Jeljcin je bio poseban. Kada je zauzeo prilično čvrst stav o pitanju Jugoslavije, odmah su svi počeli da se prisećaju kako je voleo da popije. Tako je započeta diskreditacija. Eto, odatle je sve počelo – istakao je Putin.

DEUTSCHE WELLE: SVAKI DRUGI MAKEDONAC PRIJAVLJEN NA POLA PLATE!

REZULTATI VMROFAŠISTIČKE VLADAVINE SU KATASTROFALNI - OGROMNA NEZAPOSLENOST, SIROMAŠTVO, PREVARE NA SVAKOM KORAKU, RADNIK JE U NAJGOROJ SITUACIJI NEGO ŠTO JE IKAD BIO, A NOVA SDSM-OVSKA VLADA NIJE NI PRSTOM MRDNULA DA OVO STANJE POBOLJŠA! 

На речиси една половина од работниците во Македoнија им се исплаќаат придонеси за здравствено и социјално осигурување на плата која е пониска од реалната.

Секој втор работник во Македонија е пријавен на плата која е пониска од таа која реално ја добива, покажува регионалното истражување „Работникот во сенка – Скриена економија и непријавен труд во Македонија, Албанија и Косово“ спроведено од Центарот за истражување и креирање на политики (ЦИКП) од Скопје.

Резултатите од истражувањето на ЦИКП покажуваат дека 1 од 10 работници воопшто немаат потпишано договор за работа со својот работодавач со што, покрај социјалните придонеси, се избегнува и плаќањето на данок на приход. Во делот на истражувањето за пријавување на трудот кај македонските работници, утврдено е дека 46% од вработените целосно или делумно не ја пријавуваат својата работа, што претставува зголемување од шест процентни поени во однос на 2014 година.

Процентот на вработените во Македонија кои работат без потпишан договор изнесува 9%, што e  зголемување од 2014 година кога истиот изнесувал 7%. Немањето на писмен договор претставува извор на несигурност за работниците и основа за непријавување на трудот и приходите. 

Студијата во Македонија била спроведена во периодот од мај до јуни во 2016 година, на примерок од 1.097 испитаници со цел да се добие претстава за нивото на скриена економија, т.е. случаи на легална, но непријавена работа и избегнување на плаќање даноци. Скриената економија се однесува на легални економски активности кои не се пријавуваат кај надлежните власти, за разлика од црната економија која е нелегална и вклучува криминални активности.

Еден од најважните индикатори на скриената економија во Македонија е високата невработеност, која изнесува 24%. Долгорочна невработеност, која е исклучително висока и која во 2015 година изнесувала 81,6%, укажува на фактот дека голем дел од невработените мора да се вклучат во некаков вид на економска активност, која најчесто е скриена - со цел да обезбедат барем минимални приходи за егзистенција.

Според извештајот, токму овие групи на луѓе е најверојатно да се впуштат во сектори и индустрии каде се извршува непријавена работа и каде плаќањето на приходите се врши во готово. На тој начин се избегнуваат официјалните и законски  утврдени канали на работните односи. Според одредени студии процентот на непријавена, т.е. скриена работа во Македонија изнесува 34,9%.

IZVOR: http://www.dw.com/mk/секој-втор-македонец-пријавен-на-половина-плата/a-36170988

SVETSKI SKANDAL: UMESTO DA SE SAČUVA, IMOVINA SFRJ NA MEĐUNARODNOM TENDERU!

Predstavnici onoga što je ostalo od SR Srbije, SR Hrvatske, SR BiH, SR Makedonije i SR Slovenije dogovorili su prodaju diplomatsko-konzularne imovine u Tokiju, Bonu, Bernu i Njujorku, uključujući i imovinu na Menhetnu, a da bi se to desilo sledi međunarodni tender.

Umesto da sednu na zajednički okrugli sto i da se dogovore o rušenju veštački nametnutih granica, bezcarinskoj zoni, pokretanju zajedničkih kooperativnih fabrika i još mali milion drugih stvari, fukare će da krčme ono sto je ostalo ! 

Dogovor je postignu posle dvodnevne sednice na Brdu kod Kranja.

U narednih osam dana u medijima "The Economist" i "Washington Post" biće objavljen međunarodni tender o prodaji ove najluksuznije imovine koju je Jugoslavija imala u nekretninama.

Reč je o vrednosti objekata od 42,7 miliona dolara.

Ovaj, 18. sastanak Zajedničke komisije, u kojoj su bili i Tonči Staničić, pregovarač Hrvatske, Veljko Odalović iz Srbije, Aleksandar Ugrinoski iz Makedonije i Stanislav Vidović iz Slovenije, rezultovao je i zajedničkom notom zemljama u kojima su nekretnine Jugoslavije s nejasnim statusom.

Usvojili su rezoluciju koja donosi i novu metodologiju rada i mere o podjeli kompleksa u Braziliji, Moskvi, Nju Dulhiju, a diskutovano je o nepokretnoj imovini koja još nije uključena u Aneks B.

Stoga se pregovarači nisu složili u vezi s tumačenjem Aneksa B u kontekstu dalje distribucije diplomatsko-konzularne imovine SFRJ, o čemu će Slovenija koordinirati.

"Naredni sastanak je u martu 2017. godine u Beogradu. Nismo postigli neke nove dogovore, što smo možda očekivali od ovoga sastanka. Kada je u pitanju pet ključnih nekretnina, dogovoren je međunarodni tender", naglasio je Adnan Hadžikapetanović, član Zajedničke komisije za sukcesiju diplomatsko-konzularne imovine bivše SFRJ iz BiH za "Nezavisne novine".

FOTO: KAKO BI DANAS IZGLEDALA LEGENDARNA SERIJA "BOLJI ŽIVOT"

Skoro 30 godina posle emitovanja prve epizode, sigurno bi bilo zanimljivo videti staru ekipu na okupu, a kako bi poznati glumci izgledali videćemo ovde: 

Ekipa Boljeg života danas

Marko Nikolić, koji je igrao oca porodice, Dragišu Popadića, sutra (20. oktobra) puni 70 godina, a Svetlana Ceca Bojković, koja je igrala njegovu suprugu Emu - u decembru će napuniti 69. I, da su ostali "Popadići" - možemo samo da zamišljamo šta bi im se tokom svih ovih godina još izdešavalo...

Lidija Vukićević i u 54. bi opušteno mogla da se vrati ulozi njihove ćerke Violete, čak i kao majka dvojice "šmekera", a Dragan Bjelogrlić (53) sigurno bi imao uzbudljiv zadatak da pokaže kako njihov mlađi sin, mangup Boba, postaje "odrastao čovek". Da ne pričamo o tome da bi i Boba za ovo vreme verovatno našao ljubav svog života, a možda i postao otac lepotice kakva je Bjelina ćerka Mia.

Svakako, najteže je zamisliti Borisa Komnenića (59) ponovo u ulozi Aleksandra - Guze Popadića, mada, imajući na umu one silne probleme koje je ovaj junak imao pre tridesetak godina, ne sumnjamo da bi njegov životni put bio poseban...

PRAVI ROKI JE ŽIVEO U SFRJ: Priča o Marijanu Benešu, čoveku sa pesnicama od čelika i najtragičnijom sudbinom na svetu, ostavlja bez daha!

DRUGI DEO NEVEROVATNE PRIČE O MARIJANU BENEŠU - Pošten čovjek se kune jednom za jednu stvar. Bio sam i ostao pošten. Zakleo sam se Titu da ću čuvati bratstvo i jedinstvo, a što sam mislio u to vrijeme mislim i danas - govori Beneš

Jednom se u svom kafiću u Banjaluci potukao 12 puta za jedan dan. Dolazili su Bosanci da se biju jer Bosanci su Bosanci. Naravno, dobijali su uredno po tintari. Nije prvak Evrope šala. A posle zajedno na pivo. 

- Upoznao sam Tita. I ponosam sam na to - govori.

Kad su ga predstavili Josipu Brozu, maršal je rekao: 

“A ti si onaj mali što onako opasno bije?”

Beneš, mangup, mu je uzvratio: 

“Niste ni vi, druže Tito, mnogo viši.”

A Tito da umre od smeha.

- Niko nije jeo iz kante za smeće dok je Tito bio živ. Svi su imali platu – i radnik i rudar i čistač ulica i lekar. Sada gospoda jedu iz kante za smeće – i u Zagrebu i u Beogradu i po Banjoj Luci - pričao je Beneš 2004. godine.

Napisao je i pesmu, da poruči nešto svima koji danas pljuju Tita. Evo:

Ne psuj mi Tita

Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,

Ne krivi njega za svoje probleme,

Za težak život danas najmanje je kriv,

Drukčije bi bilo da je stari živ.

Ne psuj mi Tita ni njegovo vrijeme,

Ne krivi njega što je proklijalo sjeme

mržnje skrivene u srcima fašista

skriveno pod maskama i nekih komunista.

Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,

Ne krivi njega što nisi izdržao breme

Što je sve narode spajalo u srodstvo

i sam si ga nazivao bratstvo i jedinstvo.

Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,

Osmjehom je mogao planinu da pokrene!

Nikada se, druže, neće živjet bolje

Kad Tita spomeneš, skini kapu dolje!

Pitali su ga, u Tuzli, da li je Bosanac ili i dalje Jugosloven. Rekao je "ono što sam uvek bio - mali Titov pionir".

- Pošten čovjek se kune jednom za jednu stvar. Bio sam i ostao pošten. Zakleo sam se Titu da ću čuvati bratstvo i jedinstvo, a što sam mislio u to vrijeme mislim i danas - govori Beneš.

Beneš, simbol bivše države i njenog raspada. Bokser, najjači, vitez koji piše pesme i svira na flauti. Ubijen u pojam, izdan, prevaren.

Kad je počeo rat, dešavalo se da mu dođe ološ, stavi pištolj na glavu i pita ga "ko je sad jači, a?"

Kakva slika. Puzavci, ljigavci, ljudska žabokrečina dočekala je svojih pet minuta, pa je krenula da leči komplekse na višem genu, na boljem od sebe. Krmad, gomila krmadi, na lava.

- Rešavao sam to benešovski - otkriva Marijan. U prevodu, ko god je to uradio, dobio je štos u glavu, nemilosrdno i brzo. I potres mozga, slomljeno nešto, i sve što ide s tim. Pesnica šampiona uvek je brža od prsta ološa na obaraču.

Ovako kako je Marijan radio, tako će se i u našim životima desiti. Videćete.

Jer mora.

PRAVI ROKI JE ŽIVEO U SFRJ: Priča o Marijanu Benešu, čoveku sa pesnicama od čelika i najtragičnijom sudbinom na svetu, ostavlja bez daha!

PRVI DEO - Marijan Beneš, bokser. Šampion Jugoslavije, šampion Evrope. Najopasniji čovek u državi. Pesnice od čelika, volja od čelika, oči od čelika! 

Ja sve velike Srbe i velike Hrvate nazivam fašistima !

Godina je 1973. U studio Jugoslovenske Radio Televizije (JRT) ulazi omanji, brz, pomalo nervozan, atletski građen tip sa zulufima, karakterističnim za Balkan tog perioda. Posle par reči razmenjenih sa organizatorima i najave čuvene Milene Dravić, izlazi na pozornicu na kojoj ga čekaju Dragan Nikolić, Marko Marković i Dragan Nikitović.

Marijan Beneš, bokser. Šampion Jugoslavije, šampion Evrope. Najopasniji čovek u državi. Pesnice od čelika, volja od čelika, oči od čelika.

Crnim, prodornim pogledom meri prelepu Milenu, dok joj recituje pesmu. Pesmu koju je sam napisao, jednu od mnogih u koje je utkao svoju prelepu Jugoslovensku dušu. Donose mu flautu, daje mu je u ruke Dragan Nikolić. Uzima je i svira rutinski neku laganu melodiju, u izvedbi koje se ne bi postideo ni majstor na ovom instrumentu. Publika je uzbuđena, kao i cela jugoslovenska nacija, koja gleda oduševljeno. Ponosni su na svog šampiona. Ponosni su na svoju državu, u kojoj bokserski šampioni šarmiraju, pišu divne pesme i sviraju flautu.

Nekih 43 godine kasnije, vremena su se promenila. Sad imamo 6 ili 7 država, možda i celih 8, ko kako broji, bokseri nam nisu više u svetskom vrhu, daleko smo od toga, a pesme pišu samo "luzeri". Naravno, u "pesme" ne ubrajamo ovo đubre koje nam kvari decu već četvrt veka. Nakon 43 godine, "opasni momci" ne pišu pesme, nego ubijaju, siluju, ucenjuju, iznuđuju... 

A svi ti "opasni momci" usrali bi se u gaće, bukvalno, kada bi stali na crtu Marijanu Benešu, na "ferku". Svi Zemunci, Šijani, Arkani, Kristijani, Giške... Tri klase je to ispod Marijana, kad je reč o umeću borbe. Deset klasa ispod kad je reč o čojstvu. 

Marijan, sa svojih 67 godina, pobeđen je čovek. Nema jedno oko, teško je povređen posle saobraćajne nesreće, oni koji je najviše voleo nestali su na tragičan način, ono što je najviše voleo, ta čarobna Jugoslavija, ubijena je i silovana. Svi su ga izdali, baš kao i zemlju u kojoj je bio idol, uzor.

Marijan Beneš je rođen u Beogradu 11.06.1951. godine, od oca Josipa Beneša i majke Marije Vukić, prosvetnih radnika. Voleo je muziku, vredno je vežbao flautu i klavir. Uporedo je trenirao boks. Već kao mladić udarao je jako. Mnogo jako. "Umesto pesnica ima pegle", govorili su.

Boksuje za "Slaviju" iz Banjaluke. Bio je prvak Mediterana, Balkana, Jugoslavije, Evrope... Slava, moć, a onda tragedija, niotkuda. Oboljeva od žutice, karijera mu je završena, kažu lekari. Svi "prijatelji" ga ostavljaju. Kome treba bivši bokser?

Svakome drugome bi ovde bio kraj, ali ne i Marijanu. Najjače srce na Balkanu pobeđuje bolest i vraća se boksu, jači nego ikad. Odlazi u profesionalce. Ređa pobedu za pobedom, nokaut za nokautom. Nema bržeg, opasnijeg, žešćeg. Plaše ga se. Ne zna šta znači "nazad".Ide i udara dok ne pogodi u bradu. Postaje profesionalni prvak Evrope! Alen Delon ga zove, hoće da mu bude menadžer!

Marijan neće. Voli svoju Banjaluku, voli svoju zemlju. Tamo napolju bokseri ne sviraju flautu i ne pišu pesme. Tamo su roba, mašine za pravljenje para. Čovek iz Jugoslavije to ne razume. On razume život, drugove, kafanu... Ne razume prodaju duše. 

Srčanost u ringu ga, međutim, košta mnogo. Ne zna nazad, naleće na pesnice. Oko mu je teško povređeno, stradalo je. Ide na operaciju. Ne vidi, a opet boksuje. Poluslep.

Posle par godina, ponovo isti protivnik, Tores, koji mu je teško povredio oko. Opet ga udara palcem, u isto oko. Marijan je izgubio vid u ringu, u šestoj rundi. Izgubio je oko, zauvek. Ali morao je da dobije ovaj meč. U paklenom bolu, izubijao je protivnika i pobedio.

Krio je od sveta da ne vidi na jedno oko. Borio se i dalje, vešto je krio svoj nedostatak. Lomio je 26 kostiju u ringu. Od udaraca su mu uništene glasne žice.

Ali to je bilo ništa u poređenju sa paklom koji ga je čekao van ringa.

- Ja sam Hrvat, i Bosanac, i Srbin - govorio je Beneš.

Došao je rat, i prodali su ga, uništili su ga Srbi, Bosanci i Hrvati. Sve bivši Jugosloveni, koji su se preko noći pretvorili u ove koje smo pomenuli.

Marijan je ostao Jugosloven, zato je i najebao.

- Ja sam čovekoljubac, volim ljude. Nacionalnost me ne interesuje - govorio je Marijan i pisao sebi presudu koja ga je čekala u vremenu ludila.

Za Hrvate je postao "četnik", za Srbe je bio "ustaša". Vodili su ga da kopa rovove za vojsku republike Srpske, posle su ga odveli u logor.

Proteran je iz Banjaluke, svog grada, jer nije bio Srbin.

Ivicu, rođenog brata kojeg je voleo više od sebe, ubili su mu 1992. godine.

Telo Ivice Beneša nikada nije pronađeno.

Braća Antun Beneš i Josip Beneš umiru od tuge za bratom Ivicom.

Kakve zveri ubijaju druge zato što su druge vere, ili zato što nemaju veru?

Ostao je samo brat Marijan, slep, nem i tužan dokle pogled jednog oka seže.

- Ja sve velike Srbe i velike Hrvate nazivam fašistima - govorio je posle Beneš.

Zaradio je u karijeri 6 miliona maraka. Sve je potrošio. Na gluposti, na pametne stvari, ali najviše pomažući drugima. Sve je potrošio. Kad je ostao bez para, niko nije hteo da mu pomogne. Jer kome treba slepi i nemi bokser koji svira flautu i piše pesme?

VIDEO MLADIĆA O NACIONALIZMU KOJI JE ZAPALIO DRUŠTVENE MREŽE: SVI SMO U ISTIM GOVNIMA!

AMIR HADŽIĆ, mladić koji je nasmijao čitav Jugoslovenski prostor urnebesnim videom o preživljavanju s malom plaćom u BiH, u svom novom uratku odlučio se pozabaviti nacionalizmom u svojoj zemlji

U šestominutnom videu mladi Bosanac svojim pratiteljima na Youtubeu poručio je da su "svi isti i svi u istim govnima" i kako djecu u Bosni od malena truju nacionalizmom i netrepeljivošću. Amir smatra da za društvo u BiH nema napretka jer su na vlasti idioti zadojeni mržnjom i nacionalizmom te razlikama između religija i "boga ovog i boga onog".

Video već broji tisuće pregleda na YouTubeu, a simpatični mladić je skupio gotovo 40 tisuća pratitelja koji uživaju u njegovim duhovitim kritikama na račun vlasti i društva u Bosni i Hercegovini.

MANOLIĆ: RAT JE BIO DA BI SE OPLJAČKALE I PRIVATIZIRALE NAJBOLJE TVRTKE!

ZAGREB - Pored rata "za Hrvatsku" vodio se i rat za društvenu imovinu Hrvatske. Borila su se dva gospodarska lobija: zagrebački (Nikica Valentić, Franjo Gregurić, Franjo Luković...) i hercegovački (Miroslav Kutle, Ivić Pašalić, Božo Prka...). 

Dok su budale ginule za Lijepu njihovu izvršna se vlast i njezina moć iz legalnih institucija preselila u Tuđmanov ured - Zagrebačka banka bila je privatizirana preko "tajnih privatizatora", a "Elan" kupljen radi spašavanja Darka Ostoje i Čačićeva "Coninga"

Izvršna se vlast i njezina moć iz legalnih institucija preselila u Tuđmanov ured. INA je protuzakonito stjecala vlasništvo nad desecima hotela, dok je PBZ plaćao HVO na dva računa. Jednim je upravljao Mate Boban, drugim Jadranko Prlić, a sve je odluke potpisivao Gojko Šušak bez odobrenja nadležnih tijela, piše Slobodna Dalmacija.

PBZ je postao samoposluga HDZ-a čiji su tajkuni dobivali kredite bez devizne klauzule! Najčuvanija "državna tajna" bila je da se novac deviznih rezervi trošio na tajkune i njihovo stjecanje društvenih poduzeća. Vladimir Zagorec dao je depozit za kredit Đuri Gavriloviću za kupnju "Gavrilovića".

Kada se uzmu u obzir svi Manolićevi podaci, teško se oteti dojmu da je takozvani Domovinski rat izgleda trajao sve dok se ne "privatiziraju" najunosnija hrvatska poduzeća. Je li se zato išlo tako kompromisno na završetak rata i Srbima, u sklopu Plana Z-4, nudila i njihova vlastita moneta? Tuđman je dao državnom odvjetniku dozvolu da istraži premijera Valentića, pa je smijenio njega, a ne Valentića. Zašto? Zato jer vam, zaključuje Manolić, jedni ljudi trebaju da osvojite vlast, a drugi da se njome okoristite.

Od devet poglavlja svoje knjige, Manolić je šest posvetio hrvatskoj politici prema BiH koja ga je sukobila s Tuđmanom. On ne sumnja u dogovor Tuđmana i Miloševića o podjeli BiH u Karađorđevu, bez obzira što o tome nema pisanih dokumenata, premda, po mom saznanju, postoje snimke KOS-a koji je snimao njihov susret, jer je nakon Karađorđeva Tuđman ukinuo radijski program za Kosovo na Hrvatskom radiju.

Potpredsjednik Vlade BiH Rusmir Mahmutčehajić kazao je Manoliću da je Izetbegović za dogovor Miloševića i Tuđmana o podjeli Bosne i Hercegovine znao već od prvih dana. Nakon formiranja Komisije za pitanje Bosne, koju je u ime Tuđmana vodio Duško Bilandžić, a u ime Miloševića Kosta Mihajlović, i njenog prekida s radom, taj "zemljopisni" posao nastavili su Hrvoje Šarinić i Vuk Obradović. Kako su dogovori jedno, a stanje na terenu donijelo drugo, Tuđman je zbog razaranja Vukovara kaznio Miloševića izlaskom Hrvata na referendum u BiH.

Može li se kazati da je to bio emocionalni dokaz Tuđmanove strateške konfuzije? Jer ako je htio dijeliti Bosnu, onda je to mnogo bezbolnije mogao učiniti neizlaskom Hrvata na izbore u BiH, čime se ova zemlja mogla podijeliti i bez rata? Na suđenju u Haagu Jadranko Prlić optužio je Tuđmana za podjelu BiH.

Do rata između Bošnjaka i Hrvata je moralo doći nakon kroatizacije općina Herceg-Bosne i progona Bošnjaka. Hercegovački lobi u Zagrebu pripremio je sastanak Bobana i Karadžića u Grazu, a zemljovidi su počeli dobivati planirani obris. Počelo je dvojno zapovijedanje, najprije u slučaju Bosanske Posavine. Tuđman je donio odluku o povlačenju HV-a iz Bosanske Posavine iako za to nije bilo ni jednog razloga za državni razlog Hrvatske i BiH, već je glavni geopolitički razlog bio osigurati koridor koji će povezati Republiku Srpsku i Srbiju.

Tuđman je tvrdio da sve u BiH čini kao predstavnik Zapada, posebno Velike Britanije i Amerike i da sam ne snosi odgovornost za svoju bosansku politiku. Kako je to izgledalo u praksi? Britanci su 15. travnja 1993. Šušku pokazali planove napada HVO-a na Ahmiće, Šušak je o tome obavijestio Tuđmana, ali se taj masakr ipak dogodio 16. travnja!

Njime je rukovodio Dario Kordić, lider HDZ-a u BiH. Iz ovoga se primjera vidi i sva licemjernost međunarodne zajednice, u ovom slučaju Velike Britanije, koja je imala vremena dan ranije upozoravati hrvatsku vlast na ono što će se dan kasnije dogoditi u Ahmićima i doći u Ahmiće dan prije zločina i spriječiti ga!

Manolićev je zaključak da je Hrvatska bila pokusni kunić na kojemu su velike sile provjeravale svoje doktrine. U ratu u BiH postojala su 628 logora, od toga su Srbi držali 580, Bošnjaci četiri, a Hrvati 44, za koje je znao Tuđman i njima se upravljalo iz Zagreba. U BiH je poginulo 9000 tisuća Hrvata, a 25.000 tisuća je bilo ranjenih. Haaški je sud pripremao optužnicu protiv Tuđmana zbog HV-a u BiH, a Hrvatskoj su prijetile otvorene sankcije. Sabor je preventivno donio neistinitu Deklaraciju kako Hrvatska nije bila vojno prisutna u BiH.

Manoliću je sam Šušak priznao za koju je tajnu službu radio, ali on to 1994. nije htio dati u javnost da se njegov razlaz "ne shvati kao da sam htio rušiti Tuđmana ili Vladu". Šušak je slovio kao "zakleti ustaša", a otac njegove prve žene Crnogorke bio je visoki oficir JNA, a druge žene nosilac partizanske spomenice 1941. dok mu je brat bio sekretar u Sekretarijatu za narodnu obranu.

Tuđman se htio riješiti Mesića imenovanjem za ambasadora u Francusku, koji je na to odgovorio: "Je li to ono parkiralište gdje je poginuo sarajevski mafijaš Juka Prazina? Ja nisam Juka Prazina, mene ne možeš samo tako ubiti. Morat će se znati tko je to naložio", aludirajući da su pod Tuđmanovim i Šuškovim patronatom ubijeni čelnici političkih stranaka. U obavještajnom izvještaju od izvora s Kaptola rečeno je da je biskup Jezerinac imao informaciju da je ministar Šušak, preko Perkovića, organizirao ubojstva Paradžika, Kraljevića, Barešića i drugih.

Manolić je i nakon razlaza ostao u kontaktu s Tuđmanom i prenosio mu informacije, primjerice, američkog obavještajnog časnika Roberta LeGoffa kako SAD više ne može tolerirati hrvatsku politiku u Bosni, rat protiv Muslimana, kriminal i korupciju koju vodi političko i vojno rukovodstvo Herceg-Bosne. Američka strana nije htjela da o tim odlukama o Bosni prije sazna Šušak negoli Tuđman, pa je zbog toga Manolić bio odabran za prenositelja te obavijesti.

Tuđman se tek nakon toga sukobio s hercegovačkim lobijem, ali nije uspio u micanju Šuška s vlasti iako je postojala snimka na kojoj Šušak govori da je Tuđman samo privremeno rješenje. Tuđman ga je ipak uspio maknuti iz svoje grupe za preferans.

U posljednjem devetom poglavlju Manolić raspravlja o Stepincu kao mučeniku velikog nadmudrivanja Vatikana i jugoslavenskih vlasti te da su u SKOJ-u i partizanima čitali Stepinčeve antinacionalističke propovijedi. Postoji priča da je Tito naredio oficiru Ozne da u metežu oslobođenja Zagreba likvidira Stepinca što je spriječio Krajačić. I još mnogo sličnih priča i obilje podataka.

U čuvanju državne tajne Manolić je poprilično selektivan pa nekim sudionicima otkriva a drugima prešućuje imena, čuvajući valjda to kao poslasticu za najavljenu drugu knjigu "Obavještajni rad i domovina". I za nju će, kao i za ovu, vrijediti Krajačićeva maksima: "U obavještajnom radu nema istine, istina je ono u što vjeruješ da je istina."

S. SARAFILOSKI: ZAŠTO VOLIM TITA?

ZASTO VOLIM TITA?

E, pa dragi moji! 

Volim ga jer je zakonom doprinio da svi moraju ici u skolu. Prijetio je zatvorskom kaznom, onim roditeljima, koji brane svojoj dijeci da idu u skolu.

Volim ga, jer je drzao nacionalizam, fasizam i mrznju prema drugima, pod kontrolom.

Volim ga, jer je omogucio svakom, ko hoce da radi, da moze zivjeti zivot dostojan covijeku.

Volim ga, jer je svako imao isto pravo da se lijeci.

Volim ga, jer je bio covijek koji je imao dusu, srce, razum i znanje.

Volim ga, jer je stitio svakog, da mirno bez zakljucanih vrata spava.

Iznad svega ga volim, jer je bio mirotvorac u cijelom svijetu.

Ti! stoko sitnog zuba, ako ga mrzis, onda mrzis, prvo sebe pa onda cijeli svijet.

ZAŠTO NE POSTOJI KRIVIČNA ODGOVORNOST I KAZNA ZA UBICE VOJNIKA JNA !?

Borci traže da Crna Gora pokrene istragu o zločinima nad pripadnicima Jugoslovenske narodne armije. Tužilaštvo da obavesti javnost o dešavanjima u logoru "Lora"

PET meseci je prošlo otkako je Udruženje ratova od 1990. Crne Gore dostavilo specijalnom tužiocu Milivoju Katniću informaciju o prvooktobarskom zločinu hrvatskih pobunjenika i terorista nad pripadnicima JNA, kao i informaciju o ratnom zločinu nad pripadnicima JNA iz barske grupe na Crnoglavu u aprilu 1992. godine. Borci traže da tužilaštvo obavesti javnost o rezultatima saradnje sa hrvatskim tužilaštvom u slučaju ratnog zločina nad pripadnicima JNA iz Crne Gore u splitskom logoru "Lora" u aprilu i maju 1992. godine.

- Nacionalnoj sramoti i grehu nad ubijenim vojnicima JNA doprineo je VDT Crne Gore, koji je, pod pritiskom Haškog tribunala, u julu 2006. godine sklopio sa hrvatskim tužilaštvom po Crnu Goru i njene državljane štetni Sporazum o saradnji i gonjenju počinilaca krivičnih dela ratnih zločina, čije se odredbe odnose na ratne zločine koje su početkom devedesetih počinili crnogorski državljani nad hrvatskim državljanima, ali ne i obratno - kaže Radan Nikolić, predsednik udruženja. - Četvrt veka je prošlo od pogibije 24 i ranjavanja oko 50 pripadnika JNA u Ivanjici, Čepikućama, Osojniku i Grabu 1. oktobra 1991. Ova masovna ubistva granatiranjem položaja JNA, u pripremljenim sačekušama i snajperskim delovanjem, počinili su pripadnici hrvatske paravojske, koju je u leto te godine, uz logističku podršku rukovodioca Dubrovnika Željka Šikića i Petra Poljanića, pod geslom "za dom spremni" skrpio s konca i konopca dubrovački HDZ na čelu sa Lukom Kordom i njegovim bratom Đurom. Početkom septembra 1991. pridružio im se hrvatski prebeg iz JNA komandant kasarne u Trebinju general Nojko Marinović, koji je prethodno unutar 472 motorizovane brigade organizovao hrvatsku obaveštajnu službu, koja je kasnije navodila hrvatske granate na vojnike JNA, a potom i na dobro pripremljene zasede i prikrivene snajperiste tzv. dubrovačkih branitelja.

Nikolić tvrdi da su u podstrekavanju Dubrovčana na oružanu pobunu učestvovale i pojedine javne ličnosti iz Crne Gore.

- Među njima je bio i jedan prebegli pesnik sa štapom i brojanicom, koji ih je 1. oktobra 1991. godine dočekao u Konavlima, a potom pobegao u Zagreb kod Tuđmana, odakle je upravljao organizovanjem prohrvatskog separatističkog lobija u Crnoj Gori, koji se pod maskom antiratnog pokreta pridružio razbijačima SFRJ. Tog krvavog 1. oktobra dubrovačke paravojne jedinice, po uputstvima iz Zagreba, sinhronizovano su napale jedinice JNA s namerom nanošenja ljudskih gubitaka i ovladavanja Prevlakom, čije je očuvanje za JNA i Crnu Goru bilo od strateškog značaja radi zauzimanja odbrambenih vojnih pozicija i osiguranja ulaza u Bokokotorski zaliv i bezbednosti građana Boke kotorske - ističe Nikolić.

SPORNI DAN AGRESIJEPo okončanju ratnih sukoba, bezočnim falsifikovanjem istine hrvatski lobi u Crnoj Gori je, uz ćutanje crnogorske vlasti, proglasio 1. oktobar danom agresije JNA na Dubrovnik, ukazuje Radan Nikolić. - JNA nije mogla biti agresor u svojoj zemlji.

SAČEKUŠE ZA CRNOGORSKE REZERVISTE

- U Ivanjici, srpskom naselju u sastavu trebinjske opštine, u žestokom granatiranju položaja 472 motorizovane brigade, projektili hrvatskih pobunjenika su usmrtili vojnike JNA - Vukolu Jaćimovića iz Bijelog Polja, Željka Vica, Dragomira Kovača, Predraga Puticu i Boža Kokića iz Trebinja, Afrima Zulfija iz Kumanova, Setara Ramadanija iz Peći, Numana Redžepija iz Tetova i Nermina Hodžića iz Bihaća. 

U Čepikućama, malom naselju u zaleđu dubrovačkog primorja uz lokalni put koja vodi od Slanog prema BiH, u pripremljenoj sačekuši u jednom useku, pripadnici Zbora narodne garde ubili su crnogorske rezerviste na izviđanju terena - Ranka Bojića, Vojislava Bulatovića i Tomislava Bulatovića iz Kolašina, Željka Panduricu i Milovana Smolovića iz Mojkovca i Radisava Srdanovića i Rasima Muradbašića iz Podgorice. Tzv. dubrovački branitelji priredili su sačekušu i na Osojniku, gde su ubijeni vojnici JNA - Milija Lučić i Veljko Mumalo iz Trebinja, Zoran Kovačević iz Kumbora, Bogdan Lazić iz Zavidovića, i Taip Aljiju iz Gostivara. U prvooktobarskim napadima na jedinice JNA učestvovao je i znatan broj dobro obučenih dubrovačkih snajperista koji su na području Graba ubili nikšićke rezerviste - Minju Delibašića, Petra Nikčevića i Milutina Nikolića.